اشعار

برگــرد ای تــوســل شـب زنـده دارهــا           پایان بــده به گــریــۀ چـشــم انتظــارها

از یک خــروش نــالـۀ عشــاق کـوی تو           حــاجت روا شــونـد هــزاران هـزارها

ای بـاغ جـنّـت از گــل روی تو آیــتــی           بگشای رخ که نیست به از این عنـایـتی

گر آسمان صحیفه شـود نخــل ها قــلــم           نــبـود کــتـاب مـنـقـبـتـت را نـهـایــتــی

دلــم هـواي تـو كرده بيــا تو چاره نمـا           رسيده جان به لب ازهجر دمي نظاره نما

دلم ز هجر تو هر دم نگر كه طوفاني است           كرم نمـا و خمـوشش به يك اشـاره نمـا

چندی ست از پــیالۀ غــم آب میخوریم           مانند چشمه از نـفـس خویـشـتـن پُــریم

تو صاحب دلی و فــراموش کــرده ایم           این جــام را  به ســاقی میـخانه بسپریم

روزگـاری رفـتـه و از یـار دور افتاده ام           من ازآن گل بس که هستم خوار؛دور افتاده ام

کاش مانند دلم سـاکن به کــویش می‌شدم           هم ز دل هم از شه دلــدار؛ دور افتاده ام

افسوس که عمری پی اغیــار دویــدیــم           از یـار بمانــدیــم و به مقصد نــرسیدیم

سرمایه ز کـف رفت وتجــارت ننمودیم           جــزحسرت و انــدوه، متـاعی نخریدیم

^{هـميـشه اين دل من پُـر تـوان نـمی مـانـد           بـيا كه در تن من بی تـو جـان نمی مـاند}

^{طفـيل خاك تو هستم مـرا به خود مگذار           گر اين شـود كه دلـم را امـان نمی مـاند}

ستــاره بـاز بـه دامـان شب دویـد، بــیا           سرشک شوق ز چشمان شب چکید بیا

فروغ نقــره ای مـه به گرد خـیـمۀ شب           کــشیــد هـالـه ای از پـرتـو امــیـد، بـیـا

تا ظهـورت چـقـدر فـاصـلـه داریـم آقـا           آه از جـمـعــۀ بی تـو گـلــه داریــم آقـا

زلف شب را به سراپای سحر می ریزم            تا خـود صبح به راه تو قـمـر می ریزم

آقـا قـسـم به جـان شـما خـوب می شوم           باور کن آخـرش به خدا خوب می شوم

حـتی اگر گـنـاه خـلایـق کـشم به دوش           با یک نگـاه لطـف شما خوب می شوم

دنـیا با حـضور تو دنـیای دیگری‌ست           روز طلوع سبزتو فردای دیگری‌ست

بــوی بهـشت می‌وزد از كوچـه‌باغ‌ها           خاك زمین بهاری گل‌های دیگری‌ست

لینک صوت رهبر معظم انقلاب

سرخوش ز سبوی غم پنهـانی خویشم           چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگـویم ز کم و بیش           چون آیـنه خوکرده به حیرانی خویشم

جمعه ها را همه از بس که شمردم بی تو           بغض خود را وسط سینه فشردم بی تو

بس که هرجمعه غروب آمد و دلگیرم کرد           دل به دریای غم وغُـصه سپردم بی تو

لحـظـه ها را مـتـوسل به دعــائـیـم بـیـا           سـالیـانی ست که دل تـنـگ شـمائـیم بـیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنـه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

گر قـسـمتم شـود که تـماشا کـنـم تو را          ای نور دیده، جان و دل اهدا کنم تو را

این دیــده نیست قابــل دیــدار روی تو          چـشـمی دگـر بده که تمـاشا کنم تو را

نه صبر به دل مانده، نه در سینه قرارم          بگـذار چو آتش ز جـگـر شعـله برآرم

گر زحمتت افـتد که نهی پای به چشمم          بگـذار که من چـشـم به پـایت بگـذارم

لفـظ طـیار تو مـعــراج بـرد معـنـی را          اشک چـشمـان تو میـخانه کـند دنـیا را

تکیه بر کعبه بزن سـر بده آواز ظهور          چون که این کار تو خوشحال کند زهرا را

عشق از سرای این دل من پا نمی شود            مجـنون دلش بجز سوی لیلا نمی شود

بالای تخت یوسـف کـنـعـان نـوشـته اند            هر یوسفی که یـوسف زهرا نمی شود

اين هـفـتـه هم گـذشت تو امـا نـيـامدی            خــورشـيـد خـانــوادۀ زهـرا نــيـامـدی

از جــادۀ هـمـيـشـۀ چـشـم انـتـظـارهـا            ای آخـــريـن مـســافــر دنـيـا نـيـامـدی

وقتی که نیستی تو بهـارم بهـار نیست            وقتی که نیستی تو به دلها قرار نیست

این روزهای تلخ که بی تو به شب رسند            آهـستـه مردن است دگر انتـظار نیست